Jak pomóc dziecku uwierzyć we własne siły? Jak umiejętnie wspierać samodzielność dziecka? Trzy sposoby na zwiększenie samodzielności dziecka.

Kilka dni temu na fanpage'u pod grafiką stworzoną przez świetnego psychologa Edytę Zając dyskutowaliśmy o obowiązkach dzieci uzależnionych od ich wieku i o tym jak obowiązki wpływają na ich samodzielność i wiarę w siebie, tak bardzo potrzebną w życiu :) 

Zerknijcie na tą grafikę - możecie zdziwić się, jakie czynności mógłby już wykonywać Wasz maluch!

Poprosiłam Asię - pedagoga, mamę i coacha mam, aby napisała artykuł o tym jak i dlaczego warto pomagać dziecku uwierzyć we własne siły i stawać się coraz bardziej samodzielnym. 

Asia podzieliła się kilkoma bardzo cennymi wskazówkami! Dziękuję! :)

Sposoby na zwiększenie samodzielności dziecka.

------------------------------------------------------------------------

Jak pomóc dziecku uwierzyć we własne siły?

Gdy pytam rodziców, czy chcieliby, aby ich dziecko miało wiarę we własne siły, zawsze słyszę „Tak”.

Gdy pytam, czy chcieliby, żeby ich dziecko stawało się coraz bardziej samodzielne,  również słyszę  „Tak”.

Bardzo mnie to cieszy, bo wiara we własne siły jest dla dziecka szalenie ważna, a wspieranie samodzielności dziecka jest bardzo istotnym elementem, który również pozwala mu wierzyć we własne siły.

I o tym właśnie będzie ten artykuł.

Jak umiejętnie wspierać samodzielność dziecka?

Jako rodzicie potrafimy jasno określić, co rozumiemy przez słowo „samodzielne” w odniesieniu do naszego dziecka. 

Najczęściej samodzielne to dla nas, takie które: samodzielnie myśli i podejmuje decyzje, nie boi się poszukiwać własnych rozwiązań, wierzy we własne siły i jest asertywne. 

Dlaczego więc nie pozwalamy dziecku na samodzielność?

Obok idei samodzielności, którą mamy w głowie, jest jeszcze ta prawdziwa samodzielność, na którą często dziecku po prostu nie pozwalamy.

A nie pozwalamy, bo:

• boimy się o nie,
• uważamy, że sami zrobimy to lepiej,
• z "miłości" – bo jeszcze się w życiu napracuje

------------------------------------------------------------------------

Tymczasem kochać dziecko, to także pomóc mu żyć samodzielnie.

Kochać dziecko, to nie uzależniać go od siebie.

Kochać to wspierać jego samodzielność, po to, żeby miało wewnętrzną siłę i odwagę by pewnego dnia nas opuścić. Żeby miało zaufanie we własne siły i przekonanie, że sobie poradzi, że samodzielnie będzie potrafiło uporać się z wieloma problemami. 

Oczywiście nie chodzi o beztroskie lekceważenie uzasadnionych obaw czy ignorowanie niebezpieczeństw, ale o tzw. trzymanie pod kloszem.  

Chodzi o obdarzanie naszego dziecka dojrzałą miłością!

------------------------------------------------------------------------

Jak więc wspierać samodzielność dziecka?

Jak sprawić, żeby moje dziecko stawało się coraz bardziej samodzielne?

Ja często korzystam z inspiracji A. Faber i E. Mazlish z książki „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały? Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły?”. Zresztą tymi treściami żyję od lat, kierując się nimi w wychowywaniu dwójki moich dzieci oraz prowadząc cykle warsztatów oraz coaching dla rodziców.

Mam na to kilka sposobów, a te które opisałam poniżej są moimi ulubionymi:

1. Pozwól dziecku dokonać wyboru.

Zamiast krzyczeć „W tej chwili weź się za sprzątanie” tym razem powiedz „Potrzebuję pomocy w sprzątaniu. Wolisz odkurzać,  zmywać podłogę czy wycierać kurze?”

Najmniejszy wybór daje dziecku poczucie, że ono kontroluje swoje życie i ma na nie wpływ. Ono podejmuje własne decyzje. Kiedy jest się dorosłym trudno podejmować decyzje o wyborze pracy czy stylu życia jeśli nie miało się do tej pory doświadczenia w wypowiadaniu własnych sądów.

2. Nie spiesz się z dawaniem odpowiedzi.

Nie dawaj dziecku natychmiastowej odpowiedzi na jego pytania. Jeśli usłyszysz na przykład pytanie „A dlaczego ptaki mają piórka?” „A skąd się bierze deszcz?” Możesz odpowiedzieć pytaniem na pytanie mówiąc „To ciekawe pytanie. A ty co o tym myślisz ?”.

Bardzo często dziecko, mimo tego że zadaje pytanie, ma już swoją odpowiedź i dorosły ma mu jedynie to potwierdzić.

Natychmiastowa, wyczerpująca odpowiedź dorosłego uniemożliwia dziecku samodzielne szukanie odpowiedzi.

3. Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań

Bo zobacz. Możemy skrytykować dziecko, że rysuje niestarannie lub znów niedokładnie umyło zęby, a przecież to jest takie proste!

Ale możemy też powiedzieć: „ Rysowanie może być trudne. Często na początku nie wychodzi nam tak, jak byśmy chcieli. Czasem pomaga, gdy się zatemperuje kredki”.

Widzisz różnicę?

Rysowanie może być trudne. Dokładne mycie zębów może być trudne. Tak. Dla nas być może jest już proste, bo długo to ćwiczyliśmy, ale nasze dziecko się tego dopiero uczy.

W takim komunikacie jest miejsce na zrozumienie zmagań dziecka, bo to czasem na początku po prostu nie wychodzi tak, jak byśmy chcieli. Dziecko ma prawo być zniechęcone i sfrustrowane.

No i zobaczcie, rodzic nie daje tutaj żadnej złotej recepty. Nie mówi zatemperuj kredki, to na pewno Ci pomoże. Mówi o tym, że czasem pomaga, gdy się zatemperuje kredki.

A to zmienia postać rzeczy.

Dlaczego? Bo tutaj dajemy dziecku jedynie naszą propozycję i jesteśmy otwarci na to, że dziecko wymyśli swoje własne, być może jeszcze lepsze rozwiązanie.

------------------------------------------------------------------------

Więc rodzicu zachęcam Cię do przyjrzenia się sobie i sprawdzenia, czy Ciebie przypadkiem też nie blokują jakieś lęki czy obawy, jeśli chodzi o wspieranie samodzielności Twego dziecka. Sprawdź, czy są one na pewno uzasadnione. Sprawdź dwa razy.

A później zachęcam Cię do tego, abyś pozwalał dziecku dokonywać wyboru, nie spieszył się z dawaniem odpowiedzi oraz okazywał szacunek dla dziecięcych zmagań. 

To dla Twego dziecka naprawdę bardzo ważne. 

Trzymam za Ciebie kciuki i wspieram.

Powodzenia.

 ------------------------------------------------------------------------

Jak u Was wygląda sprawa obowiązków i samodzielności dzieci? Pozwalacie im na wykonywanie obowiązków odpowiednich do wieku, czy może wyręczacie je?

Mam nadzieję, że lektura tego wpisu skłoni Was do refleksji i odpowiedzi na zadane przez autorkę pytania. :) 

Zastanów się proszę, czy może nieświadomie nie blokujesz samodzielności dziecka, wyręczając je w obowiązkach. Czy nie mówisz często "Daj, zrobię to za Ciebie!"? Czy z braku czasu lub cierpliwości nie pozwalasz mu na samodzielne znalezienie odpowiedzi? Czy nie stawiasz go przed faktem dokonanym, ograniczając jego wybór?

 ------------------------------------------------------------------------

Informacje o autorce wpisu:

Nazywam się Joanna Kokoszkiewicz.

Jestem mamą, a także pedagogiem oraz coachem i trenerem umiejętności wychowawczych. Moją misją jest pomaganie innym mamom w rozwiązywaniu trudności wychowawczych dlatego prowadzę stacjonarne warsztaty dla rodziców oraz coaching rodzicielski, również przez Skype. Jako trener metody „Ok, może tak być!” prowadzę indywidualne spotkania, na których pomagam mamom uwolnić się od bolesnych myśli, emocji i lęków.  Niedawno zaczęłam też pisać bloga, na którym dzielę się moją wiedzą i doświadczeniem.

Joannę znajdziesz tutaj:

Fanpage:  www.facebook.com/progresuj/?fref=ts
Blog:  www.progresuj.pl